Στο σχολείο μας φοιτούν μαθητές από τις κοινότητες της Τίμης, της Αμαργέτης, της Αξύλου, της Ελεδιώ και της Νατάς.

Ας δούμε όμως μερικά στοιχεία για κάθε κοινότητα.

 Η κοινότητα της Τίμης *

Το χωριό Τίμη απέχει περίπου 10 χλμ. από την πόλη της Πάφου και είναι μια συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινότητα, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο παρελθόν.  Η Τίμη ιδρύθηκε από τα αρχαία χρόνια, αλλά δεν υπάρχουν σαφείς μαρτυρίες για την ακριβή χρονολογία ίδρυσής της.  Υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές για την προέλευση του ονόματός της.  Η πρώτη υποστηρίζει ότι το όνομα Τίμη προέρχεται από τις Δύμες της Αχαΐας, γιατί οι πρώτοι κάτοικοί της ήταν από εκεί.  Η δεύτερη εκδοχή αναφέρεται στις τιμές που έκαναν οι αρχαίοι κάτοικοι της περιοχής στη θεά Αφροδίτη.  Έτσι από τη λέξη τιμές σιγά σιγά επικράτησε το όνομα Τίμη.

Στο χωριό υπάρχουν αρκετά ιστορικά κτίσματα και αρχαία μνημεία.  Τα πιο σημαντικά από αυτά είναι τα «λαγούμια» και το εκκλησάκι της Αγίας Σοφίας.  Τα λαγούμια είναι αρχαίοι αγωγοί μεταφοράς νερού, οι οποίοι καταλήγουν σε πετρόκτιστες βρύσες μέσα στο χωριό.  Το εκκλησάκι της Αγίας Σοφίας κτίστηκε σχεδόν από τα πρώτα χρόνια που εξαπλώθηκε ο Χριστιανισμός στην Κύπρο.  Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας όμως μετατράπηκε σε τζαμί.  Σήμερα όμως αναπαλαιώθηκε και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.

Η εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην Αγία Ειρήνη και κτίστηκε μετά την Αγγλοκρατία.  Η κοινότητα τιμά την Αγία Ειρήνη, η οποία είναι και προστάτιδα του χωριού, κάθε χρόνο στις 5 Μαΐου με μεγάλη πανήγυρη στον κεντρικό δρόμο του χωριού.

Στο χωριό λειτουργούσε σχολείο από πολύ παλιά.  Το πρώτο σχολείο είχε πενήντα μαθητές και ένα δάσκαλο.

Η Τίμη πριν την τούρκικη εισβολή του 1974 ήταν μικτό χωριό, ζούσαν σε αυτό Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι.  Μετά την εισβολή των Τούρκων αρκετοί πρόσφυγες ήρθαν και κατοίκησαν στο χωριό.

Η αστυφιλία μάστιζε για αρκετά χρόνια το χωριό, με αποτέλεσμα πάρα πολλές οικογένειες να το εγκαταλείψουν και να πάνε σε άλλα μέρη της Κύπρου και κυρίως στις πόλεις όπου έβρισκαν πιο εύκολα δουλειά.  Σήμερα αντιμετωπίστηκε σε μεγάλο βαθμό αυτό το πρόβλημα και το χωριό έχει περισσότερους από 1500 κατοίκους.  Για να το πετύχει αυτό το Κοινοτικό Συμβούλιο Τίμης πήρε δραστικά μέτρα όπως: την παραχώρηση οικοπέδων σε χαμηλές τιμές σε φτωχές οικογένειες, τη συνεργασία με τον Οργανισμό Χρηματοδότησης Στέγης για κτίσιμο αρκετών κατοικιών στο χωριό κ.τ.λ.  Σημαντικό παράγοντα έπαιξε επίσης και το χτίσιμο του αεροδρομίου Πάφου κοντά στο χωριό, με αποτέλεσμα αρκετοί κάτοικοι να βρίσκουν εύκολα δουλειά εκεί.  Μεγάλο μέρος των κατοίκων δουλεύει στην πόλη της Πάφου.  Επίσης, αρκετοί κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και κτηνοτροφία.  Η Τίμη παράγει αρκετά γεωργικά προϊόντα όπως: φιστίκια, φασόλια, πατάτες, φράουλες, λαχανικά, λεμόνια, πορτοκάλια κ.ά.

Σήμερα το Κοινοτικό Συμβούλιο Τίμης αξιοποιεί όσο το δυνατόν περισσότερο τα διάφορα ευρωπαϊκά κονδύλια που υπάρχουν προς όφελος όλων των κατοίκων για ανάπτυξη και ευημερία στο χωριό.  Τα κονδύλια αυτά χρησιμοποιούνται κυρίως για κατασκευή δρόμων, πεζοδρομίων, πάρκων, εξωραϊσμό σημαντικών χώρων στο χωριό, συντήρηση αρχαίων μνημείων κ.τ.λ.

Η κοινότητα της Αμαργέτης *

Το χωριό Αμαργέτη απέχει 30 περίπου χλμ από την Πάφο.  Είναι κτισμένο σε υψόμετρο περίπου 600 μ.  Η θέση που είναι κτισμένο το χωριό προσφέρει μια καταπληκτική θέα στους κατοίκους του.  Από την Αμαργέτη μπορεί κάποιος να αγναντέψει την περιοχή μέχρι την Πάφο.  Το χωριό Αμαργέτη ιδρύθηκε μεταξύ 1ου και 2ου αιώνα μ.Χ.  Πήρε το όνομά του από μια κυρία που είχε μεγάλη περιουσία και τη φώναζαν Μαριεττού και τελικά επικράτησε το όνομα Αμαργέτη.

Κάποιοι θρύλοι συνδέονται με την ιστορία του χωριού.  Οι κάτοικοι λάτρευαν τον Απόλλωνα Μελάνθιο, που ήταν ο θεός των βοσκών.  Άλλο ιστορικό στοιχείο είναι «Η καλή γυναίκα», δύο  μεγάλες πέτρες που ανάμεσά τους υπήρχε μια τρύπα.  Όταν ήταν άρρωστα τα παιδιά με σπασμούς, τα περνούσαν μέσα από την τρύπα και θεραπεύονταν.

Παλιά στο χωριό λειτουργούσε «Το Δημοτικό Σχολείο Αμαργέτης», με 600 μαθητές.  Δυστυχώς σήμερα το Δημοτικό σχολείο του χωριού δε λειτουργεί, γιατί δεν υπάρχουν αρκετά παιδιά.  Οι μαθητές του χωριού κάθε μέρα παίρνουν το λεωφορείο για να πάνε στην Τίμη και να φοιτήσουν στο δημοτικό σχολείο.

Δυστυχώς, το χωριό εγκατέλειψαν πέραν των 400 οικογενειών και εγκαταστάθηκαν στη Λεμεσό και την Πάφο για να βρουν δουλειά και να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους.  Σήμερα στο χωριό κατοικούν περίπου 250 άνθρωποι.  Οι 50 κάτοικοι είναι ξένοι ( Άγγλοι ).  Ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς είναι ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι.  Η κοινοτική αρχή θέλοντας να βοηθήσει τα άτομα αυτά έχει δημιουργήσει το Κέντρο Απασχόλησης Ηλικιωμένων.  Το κέντρο αυτό προσφέρει στους γέροντες του χωριού φαγητό, ιατρική περίθαλψη και δημιουργική απασχόληση για να περνούν ευχάριστα τις ώρες τους.  Η κοινότητα προβλέπει και λαμβάνει αρκετά μέτρα για να κρατήσει τους κατοίκους της.

Η Αμαργέτη πριν το 1974 ήταν μικτό χωριό, δηλαδή ζούσαν σ’ αυτό Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι μαζί.  Για το λόγο αυτό υπάρχει και τουρκοκυπριακό σχολείο, το οποίο σήμερα έχει ανακαινισθεί για να χρησιμοποιηθεί ως μουσείο της ελιάς, μιας και βρίσκεται δίπλα από παλιό ελαιοτριβείο του χωριού.

Κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία, η αμπελοκαλλιέργεια και η σιτοκαλλιέργεια.  Σήμερα μειώθηκαν τα αμπέλια και αυξήθηκαν οι σιτοκαλλιέργειες.  Επίσης υπάρχει ένας κτηνοτρόφος με 1000 ζώα.  Οι κάτοικοι δε συναντούν ιδιαίτερα προβλήματα στις εργασίες τους, αφού χρησιμοποιούν σύγχρονα μηχανήματα.  Το χωριό μας φημίζεται για τα διάφορα φρούτα του, για τα σταφύλια,τα αμύγδαλα, τις ελιές, για τη ζιβανία και για το κρασί του.  Εκτός από πολλές ελιές στο χωριό υπάρχουν και πολλοί αμπελώνες και για το λόγο αυτό έχουν κτισθεί και μικρά οινοποιεία με σκοπό την παραγωγή καλού χωριάτικου κρασιού.  Λόγω των πολλών αμπελιών που υπάρχουν σχεδόν η κάθε οικογένεια του χωριού έχει τα δικά της σύνεργα για να παράγει κρασί ή ζιβανία και άλλα προϊόντα που έχουν σχέση με το σταφύλι.

Όταν έρθει κάποιος επισκέπτης στο χωριό μας θα του προτείναμε να επισκεφτεί την εκκλησία μας, την πλατεία, το μουσείο λαϊκής τέχνης και το μύλο.  Η πλατεία του χωριού αποτελεί μια ευχάριστη νότα στο χωριό.  Εκεί υπάρχουν δύο καφενεία, το πολιτιστικό κέντρο του χωριού και ένα μικρό πάρκο.  Στον πλακόστρωτο χώρο της συναντιούνται όλοι οι χωριανοί για να ανταλλάξουν τα νέα τους, αλλά και για να ξεκουραστούν.  Η εκκλησία του χωριού βρίσκεται λίγο πιο μακριά από την πλατεία και είναι αφιερωμένη στη Ζωοδόχο Πηγή.  Είναι παλιά εκκλησία και στο παρελθόν έχει καταστραφεί πολλές φορές, κυρίως από σεισμούς.  Στο χωριό υπάρχουν και δύο εξωκλήσια.  Το ένα είναι αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο και το άλλο στον Άγιο Εφραίμ.  Ακριβώς έξω από την εκκλησία υπάρχει ένα μικρό μουσείο – ελαιοτριβείο.  Το παλιό αυτό ελαιοτριβείο έχει όλα τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι αρκετά χρόνια πριν για να βγάζουν λάδι.

Η Αμαργέτη είναι ένα πολύ όμορφο γραφικό χωριό με μικρά στενά δρομάκια.  Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι παραδοσιακά με μεγάλη αυλή γεμάτη λουλούδια και δέντρα.  Η αυλή στα πλείστα σπίτια είναι περιτριγυρισμένη με ψηλό μαντρότοιχο και στην είσοδό της υπάρχουν επιβλητικές ξύλινες «Ξώπορτες».  Ο δρόμος που συνδέει το χωριό με τα υπόλοιπα χωριά και την Πάφο δε διασχίζει το χωριό, αλλά απέχει περίπου 500 μ. από το κέντρο του χωριού.  Το γεγονός αυτό είναι ευχάριστο για τους κατοίκους, γιατί τους εξασφαλίζει ησυχία και ασφάλεια από τα αυτοκίνητα.

Ο κοινοτάρχης Αμαργέτης, κ. Γεώργιος Κάιζερ, σε συνεργασία με τα γειτονικά χωριά προσπαθούν όλοι μαζί να ενημερώνονται για τις ευκαιρίες που τους προσφέρονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να αξιοποιήσουν τα κονδύλια για την αναβάθμιση των κοινοτήτων τους.

Η κοινότητα της Νατάς *

Το χωριό Νατά είναι ένα γραφικό χωριό της Πάφου με λιγότερους από 300 κατοίκους, πολλοί από αυτούς Άγγλοι, οι οποίοι έχουν εγκατασταθεί μόνιμα στο χωριό λόγω της φυσικής του ομορφιάς καθώς και της ηρεμίας που τους προσφέρει.  Το χωριό βρίσκεται ανατολικά της πόλης της Πάφου και απέχει γύρω στα 25 χλμ από το κέντρο.  Το χωριό είναι κτισμένο στην πλαγιά ενός μικρού λόφου πολύ κοντά στις όχθες του ποταμού Ξερού.  Γειτονεύει με τα χωριά Αξύλου, Ελεδιώ, Σταυροκόνου, Χολέτρια και Επισκοπή.

Στο κέντρο του χωριού βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου.  Δίπλα είναι το πολιτιστικό κέντρο και ένα μικρό πάρκο.  Εκεί υπάρχουν και τα μνημεία των δύο πεσόντων κατά την τουρκική εισβολή: του Τάκη Χριστοφίδη που δολοφονήθηκε στην Κυθραία και του Αρέστη Σεργίου που σκοτώθηκε στην Πόλη Χρυσοχούς.  Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι κτισμένα με τον παραδοσιακό τρόπο και πολλά από αυτά είναι πολύ παλιά.  Νεόκτιστα σπίτια υπάρχουν λίγο πιο πέρα από το κέντρο του χωριού.  Σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι πολλά από τα παραδοσιακά σπίτια έχουν αναπαλαιωθεί πρόσφατα και είναι απίστευτη η ομορφιά που προσφέρουν σε όποιον επισκέπτεται τη κοινότητα.

Δημοτικό σχολείο δεν υπάρχει, επειδή ο αριθμός των μαθητών που κατοικούν στο χωριό είναι πολύ μικρός οπότε οι μαθητές έρχονται με λεωφορείο στο Περιφερειακό Δημοτικό της Τίμης.  Στο χωριό παρόλα αυτά λειτουργεί ένα νηπιαγωγείο με πολύ μικρό αριθμό παιδιών.

Το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων είναι συνταξιούχοι οι οποίοι δεν εργάζονται ή υποαπασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.  Για τους υπόλοιπους κατοίκους που εργάζονται, δεν υπάρχουν δουλειές στο χωριό οπότε αναγκάζονται να μεταβαίνουν στη πόλη της Πάφου ή στα γειτονικά χωριά για τις εργασίες τους.

Τα προϊόντα που παράγει το χωριό είναι σταφύλια, όσπρια, πορτοκάλια λόγω του εύφορου  εδάφους καθώς και πολλά γαλακτοκομικά προϊόντα, αφού υπάρχουν κάποιοι που ασχολούνται με την κτηνοτροφία.  Τέλος υπάρχουν και κάποιοι μελισσοκόμοι που φτιάχνουν πολύ νόστιμο μέλι.

Η κοινότητα της Νατάς προσπαθεί να ενημερώνεται όσο το δυνατό περισσότερο για τις ευκαιρίες που προσφέρονται σε μικρές κοινότητες από την Ε.Ε. και ήδη έχουν δημιουργηθεί κάποια σχέδια που θα αναβαθμίσουν την περιοχή.

* Τα στοιχεία για τις πιο πάνω κοινότητες λήφθηκαν μέσα από συνεντεύξεις που πήραν μαθητές της Ε΄ και Στ΄ τάξης από τους κοινοτάρχες των κοινοτήτων κατά τη σχολική χρονιά 2008-2009.

Η κοινότητα της Αξύλου

Το χωριό Αξύλου βρίσκεται βορειοανατολικά της Πάφου και απέχει περίπου 27 χλμ. από την πόλη της Πάφου.  Ήταν τουρκοκυπριακό χωριό και μετά την εισβολή του '74 έχει κατοικηθεί από πρόσφυγες.  Συνολικά στο χωριό υπάρχουν 46 κάτοικοι και 38 κατοικίες.

Το χωριό λόγω του ότι ήταν τουρκοκυπριακό δεν έχει εκκλησία.  Οι κάτοικοι του χωριού χρησιμοποιούν την εκκλησία του διπλανού χωριού Ελεδιώ.  Πρόκειται για κοινότητα με πολύ λίγες παραδοσιακές οικοδομές, οι οποίες είναι μισοκατεστραμμένες.  Τα περισσότερα σπίτια είναι προκατασκευασμένες "παράγκες" με στέγες από αμίαντο που ανεγέρθηκαν επί Αγγλοκρατίας μετά την καταστροφή του χωριού από τους σεισμούς του 1953

Το χωριό Αξύλου διασχίζεται από ένα δρόμο που αποκαλείται πλατεία.  Δίπλα στο δρόμο αυτό υπάρχει ένα πάρκο και ένα καφενείο.  Στα δυτικά του χωριού υπάρχει ένα ύψωμα, ενώ σχεδόν όλο το χωριό περιβάλλεται από αμπελώνες.

Οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία ή την αμπελουργία και το χωριό φημίζεται για τα παραδοσιακά του προϊόντα που κατασκευάζονται από το γάλα και το σταφύλι.  Τέτοια είναι το παραδοσιακό χαλλούμι, η αναρή, το κρασί, η ζιβανία, ο σουτζούκος, κ.α.

Η κοινότητα της Ελεδιώ

Το χωριό Ελεδιώ είναι ένα πολύ μικρό χωριό της επαρχίας Πάφου.  Αρχικά η Ελεδιώ βρισκόταν περίπου 2 χιλιόμετρα νοτίως, μετακινήθηκε όμως στην τωρινή του τοποθεσία μετά τους σεισμούς του 1953 όπου το χωριό υπέστη σοβαρές ζημιές.  Μετά τους σεισμούς του '53 χτίστηκαν πρόχειρες οικίες επί Αγγλοκρατίας.  Η Ελεδιώ ήταν μικτό χωριό και κατοικείτο και από Έλληνες και από Τούρκους.

Η κοινότητα της Ελεδιώς αποτελείται σήμερα από λίγες παραδοσιακές οικοδομές και μικτό αριθμό πληθυσμού, περίπου 20 οικογένειες.

Η εκκλησία του χωριού βρίσκεται σε ένα λόφο και είναι αφιερωμένη στην Αγία Ειρήνη.  Μεταξύ των σπιτιών υπάρχει ένας ασφαλτοστρωμένος χώρος (πλατεία) για τον οποίο υπάρχει πρόταση για αναβάθμισή του, ώστε να μετατραπεί σε πλατεία με παιδική χαρά, χώρο αθλοπαιδιών και χώρο εκδηλώσεων με γύρω-γύρω κερκίδες.

Στο λόφο κοντά στην εκκλησία υπάρχουν εγκαταλειμμένες υδατοδεξαμενές που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως παρατηρητήρια της γύρω περιοχής.

Στο χωριό υπάρχει μικρή οικιστική ανάπτυξη.  Γύρω από το χωριό υπάρχουν εκτάσεις που βρίσκονται στην οικιστική ζώνη, όμως σε αυτές υπάρχουν τουρκοκυπριακές περιουσίες που δεν μπορούν να αξιοποιηθούν.